Πρόταση Πολιτεύματος
Στη «Συγγραφή» του Θουκυδίδη, σε μία από τις 45 δημηγορίες, τον Επιτάφιο του Περικλέους, στο κεφάλαιο «Εγκώμιο Πατρίδος», παρ.37, δίδεται η έννοια της Δημοκρατίας: «Διότι χρησιμοποιούμε πολίτευμα που δεν ζηλεύει τους νόμους τών ξένων, μάλλον δε παράδειγμα εμείς είμαστε σε μερικούς, παρά μιμούμεθα άλλους. Και ονομάζεται μεν Δημοκρατία για το ότι στηρίζεται όχι στους λίγους, αλλά στους πολλούς• όλοι δε σύμφωνα με τους νόμους έχουν τα ίδια δικαιώματα στις ιδιωτικές διαφορές, ενώ στην αξιοσύνη, κατά πως καθένας προκόβει σε κάτι, όχι τόσο από την κοινωνική του τάξη, όσο από την ικανότητά του, προτιμάται στις δημόσιες θέσεις, ούτε δε πάλι λόγω φτώχειας, έχοντας βέβαια (κάποιος) κάτι καλό να πράξει στην πόλη, εμποδίζεται για την άσημη κοινωνική του θέση. (Μετάφραση του υπογράφοντος). Είναι προφανές ότι ο «ορισμός» δεν συνιστά ένα σαφώς καθορισμένο πρότυπο, κάτι σαν ISO, έναν τυφλοσούρτη. Τα περιθώρια εφαρμογής είναι ευρύτατα. Και εδώ ακριβώς η αδυναμία (ή η δύναμη;) του πολιτεύματος αυτού. Ο καλοπροαίρετος δημοκράτης νομοθέτης θα συνειδητοποιήσει την έννοια και θα διαμορφώσει μια μορφή Πολιτεύματος ευνομούμενης κοινωνίας, καθορίζοντας, σε συνάρτηση με τα «standards” του λαού του, τις κατάλληλες κλείδες διασφάλισης του σεβασμού προς αυτό, εκ μέρους επιδόξων (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό) ταραξιών. Ο καλοπροαίρετος δημοκράτης πολίτης θα συνειδητοποιήσει την έννοια και θα διάγει πάντοτε με σεβασμό προς τους νόμους, προσπαθώντας μέσω αυτών, αν διαφωνεί προς κάποιον, να τον αλλάξει.
Το Πολίτευμά μας σήμερα (και όχι μόνον) πόσο κοντά είναι σε εκείνο που «κορδωνόμαστε» τεντώνοντας το λαιμό πως το εμπνεύσθηκαν οι πρόγονοι μας; Και πόσο ισχυρό επιχείρημα έχομε να αντικρούσομε την «κατηγορία» περί ανάξιων απογόνων αξίων προγόνων; Προτιμότερο να μείνω εδώ στην απαρίθμηση των «αξιών και επιτευγμάτων» μας – Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου-. Ας προβώ στη διατύπωση της πρότασης μου.
1. Ο Ελλαδικός γεωγραφικός χώρος να διαιρεθεί σε 100 (και πολλές είναι) εκλογικές περιφέρειες. Από κάθε εκλογική περιφέρεια θα εκλέγεται ένας, και μόνον ένας, βουλευτής, ο οποίος θα πρέπει – ως προϋπόθεση – να κατάγεται από την περιφέρεια αυτή, να είναι μόνιμος κάτοικός της και να ασκεί το όποιο βιοποριστικό του επάγγελμα σε αυτήν (δήλωση μονίμου κατοικίας και επαγγέλματος). Θα είναι έτσι γνώστης των προβλημάτων και της εν γένει θεματικής τής ιδιαίτερης πατρίδας του. {Απαράδεκτο και αποκρουστικά ύποπτο το να παριστάνει κάποιος τον βουλευτή περιοχής την οποία έχει επισκεφθεί κατά την προεκλογική μόνο περίοδο, άντε και ως τουρίστας (ακραίο εμφατικό παράδειγμα)}. Οι αποδοχές τού βουλευτή (και όχι βολευτή) από τον δημόσιο κορβανά να είναι πενιχρές, τιμή του να έχει στολίδι του τον τίτλο του βουλευτή. Σε κανένα δεν θα επιβληθεί δια περιστρόφου να γίνει βουλευτής.
2. Οι εκλεγόμενοι βουλευτές να είναι ανένταχτοι. Να το πω φωναχτά: Να μην υπάρχουν κόμματα. Οι βουλευτές δεν θα υπουργοποιούνται, ύψιστο καθήκον τους η έγκριση ή μη έγκριση τών νομοσχεδίων, που θα εισάγει προς ψήφιση η κυβέρνηση, με μόνο κριτήριο το συμφέρον της περιφέρειας τους, το οποίο, παρά τις όποιες τοπικές ιδιαιτερότητες, δεν θα απέχει από εκείνο της Ελλάδος. {Τι σημαίνει το «απαγορεύονται τα πολιτικά -κομματικά εννοούν- στις δημόσιες υπηρεσίες, στο στρατό, στα σχολεία, στις κοινωνικές επισκέψεις; Είναι κάτι σαν λέπρα; Κάτι φτου κακό; Τότε μαζοχιστές είμαστε που το θέλομε; Όχι. Απλώς είναι αυτό που βολεύει τους εχθρούς της Δημοκρατίας, τους εν δυνάμει καταχραστές, τους εχθρούς του Έθνους, τους βολεψάκηδες. Πόσους βουλευτές έχομε σήμερα. 300; Όχι βέβαια. Πέντε έχομε, όσα είναι τα κόμματα. Και ποίο έργο – περικαλώ!! – επιτελούν; Άστο. Αξιοθρήνητες (από την άποψη της αξιοπρέπειας) οντότητες, όχι πάντως η μειοψηφία}.
3. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται από το λαό (οι υποψήφιοι να διαθέτουν κάποιες, συνταγματικά καθορισμένες, προδιαγραφές, όπως π.χ. οι διοικητές των δημοσίων οργανισμών, των τραπεζών, κλπ. κλπ). Κατ’ αρχήν θεματοφύλακας του Συντάγματος, με σαφώς καθορισμένα λειτουργικά και αποτελεσματικά «όπλα». Θα ορίζει τον «καλό κ’ αγαθό» μη βουλευτή Πρωθυπουργό, υπό την αίρεση της σύμφωνης γνώμης των 2/3 της Βουλής. Η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί μέχρι και τρεις φορές. Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, απαιτείται αντικατάσταση και των δύο: Να διεξαχθούν ταυτόχρονες εκλογές (Προέδρου και Βουλευτών) εντός εβδομάδος (η τεχνολογία επιτρέπει ακόμη και εντός ημέρας).
4. Ο πρωθυπουργός επιλέγει τους επαΐοντες, μη βουλευτές, υπουργούς. Η θητεία της κυβέρνησης πενταετής και άπαξ. Θα νομοθετεί με κριτήριο το συμφέρον της Χώρας, δηλ. των κατοίκων της (τι έννοια θα είχε μία Χώρα χωρίς κατοίκους) χωρίς φόβο πολιτικού κόστους, χωρίς να προσβλέπει σε ίδιον υλικόν όφελος (θα υπάρχουν βέβαια κάποιες δικλείδες), ει μη στην υστεροφημία της. Κυρίως δε, θα μπορεί να διασφαλίζει την εφαρμογή των νόμων (η μεγάλη γάγγραινα των κομματικών-τρομάρα τους-κυβερνήσεων). Κυβέρνηση και βουλευτές δεν θα έχουν καμία δυνατότητα «διορισμών» εκ του πλαγίου. Οι «μεγάλες» αποφάσεις, εκείνες που δεν ρυθμίζονται ή δεν απορρέουν από τους νόμους, θα λαμβάνονται ή ύστερα από συζήτηση στη Βουλή ή, αν συγκυρίες χρονικές και εχεμύθειας δεν το επιτρέπουν, κοινή συναινέσει Προέδρου και Κυβέρνησης.
Η πρόταση δίδει τον κορμό, την θεμελιακή υπόσταση του εν λόγω πολιτεύματος. Βελτιωτικές θεσμικές και λειτουργικές επιμέρους επεμβάσεις είναι προφανώς δυνατές, όχι όμως – προς Θεού – από «νομικιστές», δολιοπνόους και δολιοθρόους αρουραίους της πολιτικής (πολιτικάντικης) «περατζάδας».
Μάλλον πολλοί θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν την πρόταση ανέφικτη, ανεφάρμοστη κλπ. Λέξεις που επικεντρώνονται στην ίδια απάρνηση, και θα έλεγα στη ριψασπιδική επίκληση τού «τι να κάμουμε, έτσι έχουν τα πράγματα». Να ρωτήσω: Τα μέτρα που σήμερα βιώνει ο ελλαδισμός (σε άλλη περίπτωση ίσως διευκρινίσω τη χρήση αυτής της λέξης) ποιος δεν θα τα χαρακτήριζε νοσταλγικά, ανέφικτα, ανεφάρμοστα; Και όχι δέκα έτη πριν, αλλά το σωτήριο έτος 2009. Ίσως πάλι λεχθεί πως πρέπει να επέλθουν δραστικές και αποφασιστικές κοινωνικές ανατροπές. Και λοιπόν; Τελείωσαν οι ελπίδες, θεωρούμε ως τετελειωμένες τις μεγάλες υγιείς κοινωνικές αλλαγές, τις επαναστάσεις (ναι αν χρειασθεί); Και σε τελευταία ανάλυση να μείνουμε σιωπούντες και συναινούντες; «Ο σιωπών δοκεί συναινείν». (Καλά είμαστε, τι ψάχνομε τώρα, αιθεροβάμονες θα γίνομε;). Το Σύνταγμα δεν είναι θέσφατο υψιπετές. Διαμορφώνεται εκάστοτε κατά τις συγκυρίες, κατά την Αρχήν της Ευκαμψίας (ικανότητα ηγήτορα να προσαρμόζει τα σχέδια προς την εκάστοτε παρουσιαζομένη κατάσταση). Εύχομαι να μην μας αναγκάσουν κάποιοι, όπως τώρα, (ή να το ελπίζω;). Κατρακυλούσαμε (και κατρακυλούμε;) άδοντες και περιτέχνως ακκιζόμενοι στο τούρκικο ζεϊμπέκικο, παράγοντας το τίποτα και διάγοντας το δυτικοφερμένο life style σε πλαίσιο τουρκικοανατολίτικο. Πάντως χαίρομαι που σε κάποιες σοβαρές εφημερίδες, ένιοι τινές έγκριτοι δημοσιογράφοι δειλά προτείνουν την μη υπουργοποίηση των βουλευτών. Το κρίσιμο, το αποφασιστικό γνώρισμα που ενέχει η πρόταση μου διακρίνεται από την προσπάθεια διασφάλισης γνήσιας αντιπροσώπευσης τού λαού μέσω της κατάργησης των κομμάτων, της μη υπουργοποίησης των βουλευτών, και της εκ του λαού απ’ ευθείας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Dott. Αχιλ.Σ. Ξανθουλέας
M.Sc. Πολιτ. Μηχανικός
Ίλαρχος ε.α. - τ.Τομεάρχης ΔΕΗ
Ιούλιος 2010